გვიანი ჩასწორება: პოსტში საუბარი არაა სუიციდზე. სათაურში იგულისხმება საუკეთესო ფიქრები .
როგორაა ქართულად Statement? განცხადება? მაშინ ის განცხადება, რომელიც სათაურში გავაკეთე, წინა პოსტში განვახორციელე.
ბავშვობიდან ვოცნებობ(დი) რეჟისორობაზე. ყოველ შემთხვევაში, შემიძლია გავიხსენო ერთი-ორი ერთმანეთისგან რამდენიმე წლით დაშორებული შემთხვევა, როცა ამაზე სერიოზულად ვფიქრობდი.
ბუნდოვანი მცირეწლოვნობიდან მახსოვს თვითონ განცდა, რომ ეს ძალიან მინდოდა.
სკოლის ასაკიდან მახსოვს, ერთხელ ქართული ლიტერატურის თუ რაღაც მსგავს ოლიმპიადაზე დავწერე პატარა სცენა (რამდენიმე დავალებიდან მარტო ეს მოვახერხე), რომელშიც წარმოდგენილი მქონდა თითქმის ყველა დეტალი, როგორი უნდა ყოფილიყო ეს სცენა კინოში. მოკლედ, ფილმი იყო ისტორიული. ქართული (ან შეიძლება არც) ჯარი დგას მტრის წინ. მთავარი გმირი ამ დროს იხენებს, როგორ ხნავს მიწას, ხარს შემოუძახებს და სახრეს გადაჰკრავს. კინოს მხატვრული საშუალებების გამოყენებით ეს შეძახილი ბრძოლის ყიჟინად გარდაიქმნებოდა, სახრე - ხმლად. წარმოდგენილი მქონდა ფერები, ხმები, მუსიკა და ა.შ.
კიდევ იყო სხვა შემთხვევები, მაგრამ ახლა უცებ არ მახსენდება (ალბათ იმიტომ, რომ დაღლილი ვარ... თან ცოტა მთვრალიც).
თუმცა ერთი გამახსენდა. თინ-ასაკოვანი ვიქნებოდი. მინდოდა გადამეღო თუ დამედგა "ოტელო", ოღონდ მთავარი გმირი იქნებოდა იაგო (ახლა რატომღაც ძალიან სასაცილოდ მეჩვენება ეს, არა იდეა, არამედ ჩემი სურვილი). თან ფილმი (ან სპექტაკლი) დაიწყებოდა "ოტელო"-ს იმ სცენით, სადაც იაგოს შეიპყრობენ. ბოლო, ყველაზე ძლიერი განცდა და სურვილი, შემეცვალა პროფესია და დამეწყო ყველაფერი თავიდან, დამეუფლა, როცა მოძრავი მანქანიდან დავინახე შავებში ჩაცმული ქალი, რომელიც ქუჩას გვიდა (წინა პოსტი მთლად ჩემი ავადმყოფური ფანტაზიის ნაყოფი არ არის). იმის მერე ამეკვიატა ეს სურათი და ვფიქრობდი, რომ ასეთი მხატვრული სახეები სტიმულს მომცემდა, ჩემი ბავშვობის ოცნება ამესრულებინა. ოცნება კი ისეთი რამაა, თუ მის ასრულებას არ ცდი, მერე სულ ინანებ და შენს თავს ეტყვი ხოლმე: იქნებ ყველაფერი გამოსულიყო... ... და 17 სექტემბერს მეც ვცადე. მოხდა ის, რასაც არ ველოდი: სრულიად ამომივარდა თავიდან ქალი შავებში და ა.შ.
Keine Kommentare:
Kommentar veröffentlichen