რას ვაკეთებ ბოლო ხუთი წუთი

ვუსმენ ჯორჯ ჰარისონის ძალიან მაგარ სიმღერას...

ვუყურებ ტელევიზორს, სადაც გადის ფილმი - კიმ ბესინჯერი, ალეკ ბოლდუინი... ხმა გამორთული მაქვს, არ ვიცი შინაარსი... აჰა, ახალი ფილმი დაიწყო...

ვსვამ კოკა-კოლას, რომელშიც რატომღაც გარეულია არაყი...

ვამოწმებ ფბ-ს, იქნებ ვინმემ რამე მომწერა ან რავიცი კიდევ რა... გენოს სასახელოდ უნდა ითქვას, რომ უკვე 17 მეგობარი მყავს...

ვწერ სამ წერილს ჩემს ორ უფროსს... ვკითხულობ ხუთს... Viva Outlook...

ვსვამ სპრაიტს, რომელშიც რატომღაც არაყი ურევია...

ვსაუბრობ მობილურით იქით და აქეთ... თუ იქეთ და აქით...

ვიფხან ცხვირს... წვიმის ნიშანია... ოღონდ გარეთ უკვე წვიმს...

ვფიქრობ ჩემს ახალ ბორბლიან (და იმედია არა დორბლიან) ნივთზე, რომელიც ვიყიდე და რომელზე ფიქრიც მავიწყებს ყველაფერს (მაგრამ ვერა საკუთარ თავს) და მიქმნის ილუზიას, რომ სამ კვირაში მივეცემი სრულ თავდავიწყებას...

ვგრძნობ, რომ მთვრალი ვარ, მაგრამ არ ვიცი ეს გუშინდელი სმის შედეგია თუ დღევანდელი მცდელობის პახმელიიდან გამოსვლის...

თხუთმეტი წუთის წინ გადავწყვიტე დამეწერა ეს პოსტი...

 

(C) http://www.myspace.com/hugleikur

Ain't No Sunshine

არ ვიცი, რა გემოვნება უნდა ჰქონდეს ადამიანს, ეს სიმღერა რომ არ უყვარდეს.
დღეს დილიდან მანქანას ვრეცხავდი, თუ ვწმინდავდი, თუ აზრზე მომყავდა... მოკლედ, 10-დან 1-ლამდე 104.3 მქონდა ჩართული, ანუ რადიო სინდიკატი. შეიძლება სწორედ ამის გავლენა იყო, რომ, როგორც კი შემოვედი სახლში, youtube-ზე მოვძებნე სიმღერა aint no sunshine (არადა დღეს ეგ სიმღერა არ მომისმენია). პირველი ამოაგდო ვიდეო ბობ მარლის სურათით, მაგრამ ეს ის არ იყო აშკარად, რაც მე მინდოდა. ააააიიიიი, მეორე ვიდეო კი...

ბილ უითერსის (Bill Withers) შესახებ არაფერი ვიცი. არ ვიცი მისი შემოქმედება, არ ვიცი ბიოგრაფია, არ ვიცი, ცოცხალია თუ არა, არ ვიცი მისი რომელიმე ალბომი მომეწონება, თუ არა... მაგრამ ვიცი ერთი რამ - მან დაწერა სიმღერა, რომელსაც შემიძლია ასჯერ, ათასჯერ მოვუსმინო. მოვუსმინო ყველგან და ყოველთვის: სახლში ან/და სამსახურში კომპიუტერთან მუშაობის დროს, მანქანაში 140 კმ/სთ სიჩქარით მოძრაობისას; რუსთაველზე მიწისქვეშა გადასასვლელში; მცხეთის გზაზე, ველოსიპედზე შაფლით; ბათუმის გზაზე მოტოციკლეტზე (ასევე, შაფლით); მარშუტკაში, შემთხვევით გადართული რადიოდან (როცა მანქანა გაფუჭებულია და თან წვიმს); ღამით, მეტროში, ახალგაზრდა მგზავრის მობილურიდან...

სულმა წამძლია და გუგლში მოვძებნე ეს სიმღერა (მადლობა გენოს). ვიპოვე ორი თითქოს წვრილმანი, რომელმაც შეავსო ჩემი განწყობა:
1. როცა ეს სიმღერა დაწერა, ბილი უითერსი მუშაობდა მუშად ქარხანაში, რომელიც ბოინგ 747-თვის უნიტაზებს ამზადებდა.
2. ფრაზას I know ბილი იმეორებს 26-ჯერ (რა თქმა უნდა ვენდე სტატიას და არც ვაპირებ დათვლას). იგი აპირებდა ტექსტის დამატებას ამ ადგილას, მაგრამ - "ქარხნის მუშა ვიყავი. იმათ კი მითხრეს ეგრე დამეტოვებინა. ჰოდა, მეც დავტოვე", ასე თქვა ბილიმ.




ჯერჯერობით ტექნიკური მხარდაჭერა - გენო :)